Vice

Vice is een nieuwe verfilming van een biografie. De film is geregisseerd geschreven en deels geproduceerd door Adam McKay, de regisseur van The Big Short en The Other Guys.

Christian Bale      Dick Cheney

De film gaat over de biografie van Dick Cheney een Amerikaans politicus van de Republikeinse Partij. Hij was de 46e vicepresident van de Verenigde Staten van 2001 tot 2009 onder president George W. Bush. Dick Cheney wordt in de film gespeeld door Christian Bale.

Dick Cheney in de film. 

Dick Cheney was een bescheiden bureaucratische insider uit
Washington, die stilletje een immense macht hanteerde als de vicepresident van George W. Bush (Sam Rockwell). Zo gaf hij Amerika en de rest van de wereld opnieuw vorm op manieren die we vandaag nog steeds merken.

Deze film wordt niet op een chronologische manier verteld en is gevuld met tijdsprongen van het heden naar het verleden en de toekomst. De cast levert verder commentaar met voice overs of in een los staande scenes.
Adam McKay heeft het verhaal in de film The Big Short ook op zo´n manier verteld. Alleen werkt deze vertelwijze niet zo goed als het bij The Big Short deed. Bij The Big Short vertelde hij namelijk het verhaal over hoe slimme beleggers profiteerde van hun beleggingsplannen terwijl de economie de verkeerde kant opging. Met Vice probeert hij zo te tonen hoe met teveel macht en invloed een politicus corrupte beslissingen kan maken, zonder dat anderen hem kunnen tegen spreken of zijn plannen kunnen stoppen.
Ondanks dat het een interessant verhaal is, gebeuren er teveel verschillende dingen, waardoor het verhaal van de film wat rommelig over kan komen. Als Adam McKay het verhaal wel op een chronologische manier had verteld en de onnodige extra scenes had weggelaten, zou het verhaal een stuk duidelijker overkomen.

Wat wel goed helpt met het realistisch overbrengen van de film zijn de filmsets en de kostuums van de cast. Deze zijn steeds aangepast aan de verschillende tijden waarin het verhaal zich afspeelt.

Wat de film echt draagt, is het acteerwerk van de cast en dan helemaal het acteerwerk van Christian Bale. Hij komt realistisch over als Dick Cheney aan de manier waarop hij praat en de gezichtshoudingen die hij bij gesprekken met verschillende mensen heeft. Christian Bale is voor deze rol ook weer echt aangekomen. Hij is voor deze film genomineerd voor de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol. Verdere castleden zoals: Amy Adams, Steve Carell en Sam Rockwell leveren ook goed acteerwerk in de film. Sommigen van hun zijn ook genomineerd voor verschillende Oscar prijzen.

Ik geef de film als cijfer een:

Cold Pursuit

Cold Pursuit is een Remake van de Noorse film Kraftidioten (In Order of Disappearance). Deze remake is geregisseerd door Hans Petter Moland, dezelfde regisseur die de originele Noorse film heeft geregisseerd.

Nels Coxman.

De film speelt zich af in een luxe skigebied in de Rocky Mountains. Hier houdt de rustige huisvader Nels Coxman (Liam Neeson) als sneeuwruimer de winterwegen schoon en overzichtelijk. Hij woont samen met zijn gezin in een comfortabele hut weg van de toeristen. 
Wanneer zijn enige zoon wordt vermoord door acties waar de machtige drugsbaron Trevor ‘Viking’ Calcote (Tom Bateman) verantwoordelijk voor is, laat Nels zijn rustige leven achter zich en gaat hij gedreven door wraak bewapend de strijd aan met de gehele drugskartel.

Hans Petter Moland maakt met deze nieuwe film een grotere en gewelddadigere versie van zijn originele Noorse film. Zo heeft hij de film wat vermakelijker gemaakt voor fans van actie thrillers. Helaas maken ze in de film wel de fout om op een gegevens moment Liam Neeson zijn personage meer op de achtergrond van de film neer te zetten om zo Tom Bateman zijn personage en zijn handlangers meer naar voren te brengen. Dit doen ze in een poging om de kijkers meer informatie over de criminelen te geven, maar helaas maken deze scenes de film alleen maar wat langdradigere en hoop je eigenlijk dat Liam Neeson zo snel mogelijk weer voor komt in de film om de criminelen weer op een brute manier aan te vallen.

Deze film is eigenlijk ook meer een duistere komedie dan een echte actie thriller, want de manieren waarop Liam Neeson zijn vijanden dood, wordt op een brute, maar komische manier gedaan. Verder is de film ook gevuld met aparte, maar toch ook komische momenten.

Door de hoofdrol van Liam Neeson in de film komt deze film door het verhaal en de locatie over als een mix van twee andere Liam Neeson actie thrillers, namelijk Taken en The Grey. Liam Neeson levert weer goed acteerwerk in de film, maar dit is niet zijn beste acteerwerk. Hij acteert ook meer in deze film om er gewoon geld mee te verdienen.
Dankzij een interview dat Liam Neeson heeft gehad voor deze film, om de film zo te promoten, zijn Liam Neeson en de film in een slecht daglicht komen te staan. In dit interview heeft Liam Neeson namelijk gezegd dat hij 40 jaar geleden echt op een wraaktocht was, opzoek naar een willekeurige donkere man, om deze te doden. Dit deed hij omdat een vriend van hem verkracht was door een donkere man. Door deze informatie werd Liam Neeson voor racist verklaard. Liam Neeson heeft zich verontschuldigt en ontkent verder dat hij een racist is.
De rest van de cast zetten meer de criminelen die ze spelen verder op een standaard manier neer en weten alleen soms voor wat komische momenten te zorgen   

Ik geef de film als cijfer een:

Alita: Battle Angel

Alita: Battle Angel is een nieuwe Sci-Fi actie film geregisseerd en deels geschreven door Robert Rodriguez, de regisseur van: From Dusk Till Dawn, Sin City en Machete. De film is gebaseerd op de gelijknamige manga.

De film speelt zich af in de toekomst waar cyber-arts Dyson Ido (Christoph Waltz) een verwoeste cyberlichaam van een cyborg vindt op een vuilnisbelt.

Alita en Dyson

Wanneer Dyson het lichaam weet te repareren noemt hij de cyborg Alita (Rosa Salazar). Wanneer Alita ontwaakt, heeft ze geen herinneringen meer over wie ze is en wat er met haar is gebeurd.
Dyson leert haar zo over de wereld waar ze in leven en hoe alles hier verloopt. Alle arme mensen en cyborgs leven gewoon nog op de arde, maar alle rijke wezens leven op een gebied dat boven de aarde zweeft.
Ondanks haar nieuwe levensstijl is Alita toch benieuwd naar wie ze vroeger was en probeert samen met haar menselijk vriend Hugo (Keean Johnson) hier achter te komen. Zo gaat ze tegen Dyson zijn regels in en zwerft laat in de avond nog rond op straat samen met

Alita

Hugo, ondanks de gevaren die in de avonden plaats vinden. Zo komt Alita in aanraking met slechte cyborgs, die haar bedreigen. Wanneer Alita het gevecht dan aangaat met deze cyborgs leert ze dat ze over buitengewone vechtcapaciteiten beschikt. Alita besluit deze capaciteiten te gebruiken om haar vrienden en familie te beschermen tegen de onrechtvaardigheden van de duistere corrupte wereld en zo uiteindelijk te ontdekken wie ze is en wat er met haar in het verleden gebeurd is.

James Cameron had de rechten van de manga waar deze film op gebaseerd is al een tijdje in zijn bezit, maar heeft hier zelf nog geen film van weten te maken. Omdat James Cameron momenteel te druk is met de geplande vervolgen op de eerste Avatar film heeft hij het regisseur werk aan Robert Rodriguez overgelaten. James Cameron is nog wel een van de schrijver en producers van deze film.

Met deze film vertellen ze wel een interessant verhaal over hoe de wereld er ooit in de toekomst uit zou kunnen zien. Waar alle arme mensen op de aarde blijven leven, terwijl de rijke mensen een eigen wereld hebben gecreëerd waar alles stukken beter is. Zo lijkt deze film veel op de 2013 Sci-Fi film Elysium.

Robert Rodriguez en James Cameron brengen deze technische wereld mooi in beeld. Zo bevat deze film mooie beelden van technische landschappen. De cyborgs die op de wereld leven zijn ook op een bijzonder manier in beeld gebracht met een mix van CGI lichamen en motion capture gezichten. De meeste cyborgs zien er dan ook mooi realistisch uit, maar bij sommige kun je wel zien dat de lichamen met CGI in de film zijn geplakt, waardoor je de echte gezichten op nep lichamen terugziet. Zo komen sommige cyborgs wel wat vreemd en nep over in de film.   

Rosa Salazar zet goed acteerwerk neer in de film als de hoofdrol. Bij haar zien de effecten er het beste uit. In de film heeft ze ook een leuke vader dochter relatie met Christoph Waltz zijn personage.
Haar personage is in de film wel onoverwinnelijk, waardoor je als kijker je op een gegeven moment geen zorgen meer maakt over haar, omdat je weet dat ze elk gevecht toch wel wint. Als ze haar personage een zwak punt hadden geven, had je als kijker wat meer om haar gegeven.
De enige manier waarop ze bedreigt kan worden, is wanneer vijanden achter haar geliefden aan gaan en deze proberen te doden. De relatie die ze heeft met Keean Johnson zijn personage werkt ook beter wanneer ze gewoon vrienden zijn, maar wanneer ze als geliefden worden neergezet in de film komt dit wat geforceerd over. 
Andere grootte acteurs zoals Mahershala Ali en Jennifer Connelly lijken wel meer in deze film te spelen om er gewoon wat geld mee te verdienen. Ondanks dat ze wel goed acteerwerk leveren, doen ze verder weinig bijzonders in de film en hadden hun rollen ook gewoon door minder bekende acteur gespeeld kunnen worden, zonder dat dit een verschil zou hebben gemaakt.
Andere acteurs komen slechts deels met hun gezicht op een cyborg CGI lichaam in de film voor. Hoewel dit bij sommige er wat apart uitziet, kun je wel zien dat ze plezier hadden met het acteren in deze film. 

Ik geef de film als cijfer een:

Happy Death Day 2U

Happy Death Day 2U is het vervolg op de eerste Happy Death Day film van 2017. Dit vervolg is weer geregisseerd en deels geschreven door Christopher Lando, die ook het eerste deel heeft geregisseerd.

Tree, Carter en Ryan.

In de film leert Tree Gelbman (Jessica Rothe), die uit de tijdloep vrij wist te komen dat haar vriend Ryan (Phi Vu) ook last heeft van een déjà vu. Vreemd genoeg blijkt Ryan ook vermoord te zijn door een moordenaar, die ook een babymasker van hun school mascotte droeg. Tree denkt dat ze na haar eigen déjà vu belevenissen wel weet wie de moordenaar is, maar wanneer Tree haar verdachte confronteert, blijkt ze er naast te zitten.
Als Tree na gebeurtenissen weer wakker op haar verjaardag lijkt ze in een ander dimensie te zitten waar alles anders is dan in haar eigen dimensie. Zo lijkt haar leven hier beter te zijn dan in haar eigen dimensie, waardoor ze twijfelt of ze wel terug wil gaan naar haar eigen dimensie.

Tree en de moordenaar. 

Ondanks de positieve kanten van deze dimensie zit er nog wel een moordenaar achter haar en haar vrienden aan. Tree leert zo dat ze steeds weer dood moet gaan om de dag te resetten, om haarzelf en haar vrienden van de dood te redden.Tree moet de moordenaar van deze dimensie nu zien te ontmaskeren en dan de keuze maken in welke dimensie ze wil blijven.

Met deze film spelen ze op een leuke manier in op het idee van een multiversum, die bestaat uit verschillende dimensies en tijdlijnen. Zo maakt het horror genre van de eerste film plaats voor een komische Sci-Fi genre. Zo is deze film ook eerder komisch dan echt eng.
Helaas maken ze de situaties in de film wel wat te groot, waardoor de film op een punt wat chaotisch over kan komen. Door de chaotische manier waarop het verhaal dan verteld wordt, is het op een punt ook lastig om alles te blijven volgen. Op een punt lijkt het verhaal van de film ook afgelopen te zijn, maar helaas hebben ze ervoor gekozen om na dit punt verder te gaan met het verhaal wat de film alleen maar onnodige langer maakt.

Het acteerwerk wordt ook weer goed gedaan in de film. Jessica Rothe komt weer heel charismatisch over in de film en heeft een goede komische timing. Door de andere dimensies in de film krijgt ze in deze film ook de kans om naast komisch aspecten van haar personages om wat dramatische aspecten naar voren te brengen.
De rest van de cast krijgt zo ook een kans om hun personages uit de eerste film op een andere manier neer te zetten. Dit zorgt voor vermakelijke komische momenten in de film. 

Ik geef de film als cijfer een:

       

The Prodigy

The Prodigy is een nieuwe horror film geregisseerd door Nicholas McCarthy, de regisseur van The Pact, Home en Holidays.

Sarah en Miles.

In de film heeft Sarah (Taylor Schilling) net haar eerst kind gekregen. Haar zoontje Miles (Jackson Robert Scott) lijkt vanaf jongs af aan al een bijzonder kind te zijn met een slimme intelligentie en een hoge pijngrens. Verder vertoont Miles ook vreemd verontrustend gedrag.

De twee zielen in Miles.

Wanneer ze Miles laat testen komt er eerst niets bijzonders uit de onderzoekresultaten.
Alleen een spirituele onderzoeker gaat ervan uit dat er twee verschillende zielen in Miles leven. Miles zijn eigen ziel en de ziel van een gereïncarneerd iemand, die nog niet klaar is met zijn leven op aarde. Deze ziel behoort toe aan een kwaadaardige man, die zijn ontsnapte slachtoffer probeert te vinden en te vermoorden. Sarah komt zo voor een keuze te staan om de kwaadaardige ziel helpen en zo haar zoon terug te krijgen of haar zoon op te laten sluiten in een speciale inrichting zodat de kwade ziel geen schade kan verrichten aan de wereld.

Deze film wordt al snel op een voorspelbare manier verteld dankzij de informatie die je als kijker aan het begin van de film krijgt. Deze informatie hadden ze beter uit het begin kunnen laten en pas later in de film ergens kunnen vertellen. Zo is de enige vraag die je als kijker kunt hebben tijdens het kijken van de film welke ziel heeft de controle over het lichaam van Miles. Meestal geven de gebeurtenissen en acties van het personages al snel weg wie de controle heeft.
Door de voorspelbaarheid van de film komt de film al snel wat langdradig over, omdat je als kijker weet wat je kunt verwachten. Zo zijn de horror momenten in de film verder ook niet echt eng meer.

Het wordt niet duidelijk uitgelegd hoe de reïncarnatie verder is gebeurd in de film. Er wordt alleen simpel gezegd dat het reïncarnatie is zonder verdere uitleg.
 Eenzelfde soort horrorverhaal over reïncarnatie is al eens eerder in andere horrorfilms gebruikt zoals in de Child´s Play films. In deze films is de ziel van een moordenaar door gebruik van een voodoo ritueel in een onschuldige pop gekomen, om zo verder chaos te creëren in de wereld. 

Het acteerwerk wordt wel goed gedaan door de hoofdrolspelers. Jackson Robert Scott levert voor een jonge acteur weer goed acteerwerk in deze horrorfilm. In de remake van de horrorfilm It leverde hij ook al goed acteerwerk als de jonge Georgie. Taylor Schilling levert ook goed achterwerk als de moeder, die wordt geconfronteerd met de twee zielen in het lichaam van haar zoontje en de keuzes waar ze zo voor komt te staan. Het acteerwerk van de twee draagt de film. De rest van de cast komt verder niet bijzonder over in de film. Dit komt vooral omdat hun personages verder weinig bijzonders te doen hebben.

Ik geef de film als cijfer een:

The Lego Movie 2: The Second Part

The LEGO Movie 2: The Second Part is het vervolg op de eerste LEGO Movie van 2014. Dit vervolg is geregisseerd door Mike Mitchell, de regisseur van Shrek Forever After en Trolls.

De film speelt zich vijf jaar later af sinds de eerste LEGO film. Het LEGO universum wordt aangevallen door LEGO Duplo indringers uit het Sistar System, die alles lijken te verwoesten.

Emmet en Lucy

De optimistische Emmet (stem van Chris Pratt) probeert positief te blijven tijdens deze apocalyptische tijden, maar zijn vriendin Lucy (stem van Elizabeth Banks) vindt dat Emmet de situaties serieuzer moet nemen en volwassener moet worden.

Emmet en Rex.

Wanneer Lucy en Emmet zijn andere vrienden worden ontvoerd tijdens de nieuwe invasie moet Emmet ze eigenhandig zien te bevrijden. Emmet zijn enige hulp tijdens deze missie krijgt hij van de mysterieuze Rex Dangervest.

Dit vijf jarige vervolg is weer geschreven door Phil Lord en Christopher Miller, die samen ook de eerste LEGO film hebben geschreven. Samen hebben ze ook de eerste LEGO film geregisseerd. Met de eerste film probeerde ze meer te vertellen dat met hun fantasie kinderen de wereld kleurrijker kunnen maken. Met deze tweede film brengen ze hun bericht uit de eerste film weer naar voren, maar dan vanuit twee verschillende gezichtspunten. Aan het einde van de eerste LEGO film werd namelijk onthuld dat de hele film zich afspeelde in de fantasie van Finn (Jadon Sand). In dit tweede deel moet hij samen spelen met zijn jongere zusje Bianca (Brooklynn Prince). De twee verschillende fantasieën en speelwijze van broer en zus botsen zo erg met elkaar, maar kunnen ook met elkaar overeen komen. Zo proberen de schrijvers op een speelse manier te tonen dat broer en zus ondanks hun verschillen toch ook samen leuke tijden kunnen hebben. 

De komedie in de film wordt weer op eenzelfde soort manier gedaan zoals ze in het eerste deel deden. Dit kan wel wat herhaaldelijk overkomen, maar het blijft gelukkig wel komische. Het komedie niveau lijkt wel wat meer bedoelt voor een jonger publiek, maar er zit gelukkig ook nog wat volwassen humor in de film.

De animatie ziet er ook weer goed uit in deze film. Alles lijkt weer echt van LEGO te zijn gemaakt. In deze nieuwe film brengen ze ook LEGO duplo en de moderne versie van LEGO naar voren. Zo brengen ze deze verschillende werelden van verschillende LEGO materialen leuk samen bij elkaar. De film heeft ook verschillende thema´s om aan te tonen vanuit welke fantasie het verhaal komt. Als het om de fantasie van de broer gaat heeft de film een meer duister thema en wanneer het om de fantasie van het jongere zusje gaat heeft alles een meer kleurrijk thema.

Het stem acteerwerk wordt ook weer goed gedaan in de film. De terugkerende cast zetten hun rollen weer leuk neer in deze nieuwe film. De meeste moeten wel ruimte maken voor de nieuwe rollen van de nieuwe personages in deze film. De nieuwe cast is ook passend gecast voor de personages die ze inspreken. Chris Pratt heeft een dubbele rol in deze film, want naast Emmet spreekt hij ook de stem in van Rex Dangervest. Dit tweede personages is een soort mix van filmpersonages die Chris Pratt in andere films heeft gespeeld.

Ik geef de film als cijfer een:

Time Freak

Time Freak is een nieuwe romantische Sci-Fi film geregisseerd en geschreven door Andrew Bowler, de regisseur van The Descent of Walter McFea.

Stillman en zijn berekeningen.

De film gaat over de geniale tiener Stillman (Asa Butterfield). Alles in zijn leven lijkt perfecte te gaan, tot de dag dat hij gedumpt wordt door zijn vriendin Debby (Sophie Turner).
Stillman bedenkt en vindt hierom een tijdmachine uit om samen met zijn vriend Evan (Skyler Gisondo) terug in de tijd te gaan om te ontdekken waarom Debbie hem gedumpt heeft. Zo probeert hij alles aan te passen om ervoor te zorgen dat hij samen met Debbie in een romantische relatie blijft zitten.

Stillman en Debbie.

Andrew Bowler heeft deze nieuwe film gebaseerd op zijn gelijknamige korte film van 2011. Deze film verteld zo meer een tijdreis verhaal op een jonger niveau. Jonge kijkers kunnen meer plezier beleven aan deze film en de film is verder ook op een simpele manier geschreven zonder dat de manier van tijdreizen op een moeilijke manier aan het publiek wordt uitgelegd.
Voor oudere kijkers kan de film als wat te simpele overkomen en door het gebrek aan details en uitleg over hoe bepaalde dingen nou precies mogelijk zijn of gebeuren in de film kan het ook war onduidelijk overkomen.
De personages in de film proberen met het tijdreizen ook meer problemen op te lossen, die kinderen of tieners eerder meemaken in hun leven. Oudere kijkers kunnen het beter houden bij de klassieke tijdreis films zoals Back to the Future.

De effecten in de film zien er ook wat simpel uit en meer bedoeld voor een jonger publiek. De film attributen die de tijdmachine moeten voorstellen, komen wat goedkoop over. Daarom wordt de grote machine al snel vervangen door een smartphone app die het tijdreizen mogelijk maakt.

De gehele cast bestaat haast ook uit een jonge cast. Asa Butterfield en Sophie Turner doen het goed in deze film, maar hebben in hun acteercarrière wel eens beter werk geleverd in betere films. Skyler Gisondo weet wel voor wat vermakelijke scenes te zorgen met het komische commentaar van zijn personage op de acties van het hoofdpersonage. 

Ik geef de film als cijfer een:

Instant Family

Instant Family is een nieuwe drama komedie geregisseerd en deels geschreven en geproduceerd door Sean Anders, regisseur van de Daddy´s Home films en Horrible Bosses 2.

Pete en Ellie op de kermis van
het pleeggezin centrum. 

 In de film gaat het echtpaar Pete (Mark Wahlberg) en Ellie Wagner (Rose Byrne) opzoek naar een manier om de leegte in hun huwelijk te vullen. Zo komen ze bij een pleeggezin centrum waar begeleidster Karen (Octavia Spencer) ze samen met andere koppels naar een kermis brengt. Hier krijgen de koppels de kans om alle pleegkinderen te observeren om uit te zien welke ze het meest geschikt lijkt om pleegouders van te worden. 

Pete en Ellie samen met hun
pleegkinderen. 

Op de kermis ontmoet het stel de rebelse tiener Lizzy (Isabela Moner). Het stel leert dat ze in het pleeggezin centrum zit, omdat haar moeder een drugsverslaafde is die momenteel in de gevangenis zit. 
Pete en Ellie nemen de uitdaging aan en nemen Lizzy in huis, maar de twee leren dat Lizzy alleen mee kan gaan als ze haar jongere broertje en zusje ook in huis nemen. De twee gaan na overleg akkoord met de deal en zitten nu thuis met drie pleegkinderen. Pete en Ellie leren zo dat het hebben van een gezin vele moeilijke situaties met zich mee brengt, maar ze leren later ook over de positieve kanten van het hebben van een gezin. 

Regisseur Sean Anders heeft deze film geïnspireerd op echte gebeurtenissen die hij zelf heeft meegemaakt. Hij heeft samen met zijn vrouw namelijk zelf ook echt kinderen geadopteerd en de ervaringen die hij met deze kinderen heeft meegemaakt in zijn leven in deze film verwerkt. 
Deze film laat zo goed zien wat de positieve maar ook wat de negatieve kanten kunnen zijn van het hebben van een gezin of het nemen van kinderen. Dit doet de film met een goede mix van komedie en drama aspecten. Deze film kan zo ook leerzaam over komen voor mensen die er zelf aan denken om kinderen te nemen of te adopteren. 

Helaas is het komedie aspect soms wel wat te groot aanwezig in de film, waardoor het drama aspect van de film soms wat verzwakt wordt en zo niet echt meer aanslaat bij de kijkers. De komedie aspecten zijn soms ook wat voorspelbaar en dan vooral als je bekend bent met situaties uit komediefilms. 

Het acteerwerk wordt goed gedaan door de cast. Mark Wahlberg en Rose Byrne hebben samen een goede en leuke chemie in de film. Ze komen realistisch over als een echtpaar die kinderen proberen te adopteren. De jonge acteurs die de pleegkinderen spelen zetten ook goed acteerwerk neer. Dit is voor Gustavo Quiroz en Julianna Gamiz, die de twee jonge pleegkinderen spelen ook een van hun eerst filmrollen. Isabela Moner had in Transformers: The Last Knight door het slechte script en in Sicario: Day of the Soldado door het rommelige script niet de kan om haar acteervaardigheden te laten zien. In deze film krijgt ze beter de kans om haar acteervaardigheden naar voren te brengen. In deze film speelt ze ook echt een tiener in plaats van een kind. De drie pleegkinderen komen samen ook realistisch over als echte broer en zussen. 
Helaas heeft deze film een te grote cast met te veel bijrollen, die allemaal een eigen komedie aspect in de film naar voren brengen. Hierdoor kan de film als wat te vol of te rommelig overkomen. De leukste bijrollen worden gespeeld door Octavia Spencer en Margo Martindale, die de moeder van Mark Wahlberg´s personage speelt. 

Ik geef de film als cijfer een: 

Green Book

Green Book is een nieuwe komedie drama geregisseerd en deels geschreven en geproduceerd door Peter Farrelly, de regisseur van Shallow Hal en Dumb and Dumber. De film is geïnspireerd op een waargebeurd verhaal.

Tony en Doc.

De film speelt zich af in 1962 waar de Italiaans-Amerikaanse uitsmijter Frank "Tony Lip" Vallelonga (Viggo Mortensen) opzoek is naar een nieuwe baan als de nachtclub waar hij werkt tijdelijk gesloten is voor renovatie. Het beste betaalde aanbod dat Tony weet te vinden is als chauffeur voor de Afro-Amerikaanse pianist "Doc" Don Shirley (Mahershala Ali).

Tony en Doc tijdens hun reis.

Beide komen van een erg verschillende cultuur en levensstijl en moeten zich zo erg aan elkaar aanpassen als ze de geplande reis succesvol willen volbrengen. Als de twee het geplande reisschema verpesten, lopen ze het beloofde geld van de plantenmaatschappij mis en kommen ze voor dure kosten te staan. 
Ondanks dat de twee eigenlijk tegenpolen van elkaar zijn, ontdekken ze dat ze veel van elkaar kunnen leren en zo hun levens op een andere en vermakelijkere manier kunnen leven.

Films zoals deze wel eens vaker zijn gemaakt waar twee tegenpolen samen een lange reis moeten zien af te leggen, zoals in de films Driving Miss Daisy en Due Date. Peter Farrelly is ook meer bekend als regisseur van komedie films, maar voor deze film heeft ervoor gekozen om voor het eerste sinds een lange tijd weer het drama genre aan zijn verhaal toe te voegen. Hij heeft deze twee genres op een goede manier met elkaar gemixt, waardoor de film wat realistischer overkomt. De hoofdrolspelers hebben zo goede kansen gekregen om niet alleen met elkaar samen te spelen, maar ook om met elkaar te botsen.

Op het goede script na helpen de filmsets en de kostuums in de film ook goed mee met het realistischer overbrengen van het verhaal en de tijd waarin de film zich afspeelt.

Het acteerwerk van de twee hoofdrolspelers draagt deze film wel. Het is leuk om te zien hoe verschillende de twee op bepaalde dingen reageren of hoe ze met bepaalde dingen op hun eigen manier omgaan. Door alles wat ze meemaken in de film zijn de twee op het eind van de film eigenlijk ook helemaal verandert qua persoonlijkheid. In deze film zetten ze goed neer dat ware vriendschap niet met elkaars uiterlijk heeft te maken en dat tegenpolen elkaar juist ook kunnen aantrekken. 
Viggo Mortensen is ook echt voor deze rol aangekomen. Mahershala Ali speelt zelf niet altijd de piano in de film, maar doet dit samen of de piano wordt gespeeld door de pianist Kris Bowers. Kris Bower heeft zo verder ook geholpen met de soundtrack van de film.
Viggo Mortensen en Mahershala Ali zijn ook terecht genomineerd voor de Oscars voor beste uitvoering door een acteur in een hoofdrol en bijrol.

Ik geef de film als cijfer een: