Yesterday

Yesterday is een nieuwe fantasie komedie geregisseerd door Danny Boyle, de regisseur van 127 Hours, 28 Days later en Slumdog Millionaire.

In de film heeft muzikant Jack Malik (Himesh Patel) het moeilijk om door te breken in de muziekwereld. De enige die hem echt steunt, is zijn goede vriendin Ellie Appleton (Lily James).

Jack treed op. 

Als Jack tijdens een wereldwijde stroomstoring wordt aangereden en weer bijkomt, realiseert hij zich dat hij de enige is die de muziek van de band the Beatles nog kent. Zo besluit hij de nummers van the Beatles zelf te gebruiken tijdens zijn optredens. Zo weet hij door te breken in de muziekwereld, maar toch blijft hij zich onzeker voelen, wetende dat hij zijn nummers niet zelf heeft bedacht of geschreven. Zolang hij zich de nummers van the Beatles nog weet te herinneren, kan hij succesvol blijven. Zijn nieuwe succes gaat wel wat ten koste van zijn relatie met zijn ouders en met Ellie.

Deze film speelt op een komische manier met het omgaan van stiekeme plagiaat en copyright problemen. Voor Danny Boyle was het ook een dure film om te maken, want hij moet betalen voor de rechten van de bepaalde Beatles liedjes, die in de film terug te horen zijn. Het kopen van deze rechten s gelukkig een goede koop geweest, want naast het mysterieuze plot van het verhaal wordt de film verder gedragen door de bekende muziek. Ze weten met deze film verder ook leuk wat grappen te maken over de muziekwereld en hoe het hier tegenwoordig aan toe gaat. De film heeft verder ook andere leuke komische momenten, maar de trailers geven wel wat van de leuker momenten weg. Om meer van de film te genieten, kun je betere proberen de trailers niet te zien.

Het acteer en zangwerk wordt goed en mooi gedaan in deze film. Himeesh Patel en Lily James hebben een goede chemie samen. Himesh laat ook goed zien hoe beroemdheid en geld een mensen kunnen doen veranderen in een volledig andere persoon. Kate Mckinnon speelt haar rol in deze film wel weer wat overdreven zoals ze vaak bij al haar rollen doet, maar hier weet ze het wel passend neer te zetten. Verder hebben wat muziekartiesten zoals Ed Sheeran ook een cameo in deze film.

Ik geef de film als cijfer een:

Annabelle Comes Home

Annabelle Comes Hom is de derde film in de Annabelle film spin-offs van the Conjuring filmserie. Deze film is geregisseerd en deels geschreven door Gary Dauberman. Dit is pas de eerste film die hij heeft geregisseerd. Verder heeft hij wel meerdere scripts van andere horrorfilm van the Conjuring filmserie geschreven.

Lorraine plaatst Annabelle in
hun ruimte. 

In de film hebben Paranormale onderzoekers Ed (Patrick Wilson) en Lorraine Warren (Vera Farmiga) de bezeten Annabelle pop afgesloten geplaatst in hun artefacten ruimte, waar de pop samen met andere demonische objecten de wereld geen kwaad meer kunnen doen.
Waneer de Warrens hun huis moeten verlaten en hun dochter Judy (McKenna Grace) en de demonische ruimte beveiligd achterlaten bij de kinderoppas Mary Ellen (Madison Iseman), lijkt de Annabelle pop vele demonische krachten aan te trekken. Judy, Mary en Mary haar vriendin zijn zo in de behekste aanwezigheid van demonische wezens, die zoeken naar een ziel of een demonisch object waarmee ze zich kunnen verbinden, om zo de mensheid weer kwaad te kunnen doen. De meiden moeten de demonen de baas zien te blijven en in het huis zien te houden tot de Warrens weer terugkomen.

Dat dit pas Gary Dauberman zijn eerste werk is als regisseur valt gelukkig niet terug te zien aan hoe de film in beeld is gebracht. Hij heeft een goede horrorsfeer gemaakt en de horror momenten verder goed in beeld gebracht. Vele momenten komen helaas wel wat bekend over. Het lijk er namelijk op dat Gary Dauberman zich veel heeft geconcentreerd op het regisseren van de film, maar wel vergeten lijkt te zijn om een origineel verhaal voor de film te bedenken. Vele horror momenten uit deze film lijken vaak simpel weg op wat aangepast gekopieerd momenten uit andere horrorfilms. Zelfs uit horrorfilms waarbij Gary Dauberman zelf ook mee heeft geschreven aan de filmscripts. Vele horror momenten in deze film zijn naast niet origineel ook wat te simpel in het verhaal geplaatst, want meestal wordt er alleen opgebouwd na een luide jump scare zonder een verdere echte betekenis.

De gehele film speelt zich haast ook volledig af op eenzelfde locatie het huis van de Warrens, waar verschillende demonen en kwade geesten de meiden wat proberen aan te doen. Vele van deze kade wezens zijn met mooie kostuums en make-up effecten in de film naar voren gebracht, maar naast een paar simpele jump scares krijg je verder weinig over ze te weten. Zo komt deze film over alsof je net zoals de personages door een spookhuis rondloopt. Het lijkt haast ook of ze met deze film de verschillende kwade wezens proberen te introduceren aan de kijkers om er in de toekomst ook een eigen spin-off film van te maken voorin the Conjuring filmserie.            

Het acteerwerk in de film wordt wel goed gedaan, maar door het slechte script komen de personages in de film wat dom over met het maken van cliché fouten die domme personages vaak maken in een horrorfilm, waardoor je als kijker niet echt om ze geeft. De grotere castleden Vera Farmiga en Patrick Wilson hebben meer een cameo in deze film.

Ik geef de film als cijfer een: 

Toy Story 4

Toy Story 4 is het nieuwste deel uit de Toy Story filmserie. De film is geregisseerd en deels geschreven door Josh Cooley, die hiervoor alleen twee korte andere Disney filmpjes heeft geregisseerd.

In de film zijn Woody (stem van Tom Hanks), Buzz Lightyear (stem van Tim Allen) en de rest van het speelgoed nu van Bonnie (stem van Madeleine McGraw). Hun taak is daarom er nu te zijn voor Bonnie tijdens haar goede en slechte dagen.

Bonnie maakt Forky.

Als Bonnie voor het eerst naar de kleuterschool gaat, ziet Woody dat ze hier onzeker over is en probeert hij er als speelgoed voor haar te zijn. Op school maakt Bonnie tijdens handenarbeid een nieuwe vriend genaamd Forky (stem van Tony Hale). Woody ziet dat Bonnie Forky als haar nieuwe beste vriend ziet en hij zo dus veel betekend voor haar. Forky snapt zelf niets van het leven als speelgoed en denkt dat hij bij het vuilnis hoort. Woody moet aan Forky proberen uit te leggen wat het inhoudt om speelgoed te zijn in het leven van een kind en er voor zien te zorgen dat Forky zichzelf niet bij het vuilnis plaatst.

Woody en Bo Peep.

Wanneer Bonnie en haar ouders op een familietrip en Forky onderweg uit hun camper vertrekt, moet Woody hem terug zien te
vinden en te overtuigen hoe belangrijk hij is voor Bonnie. Tijdens deze zoektocht wordt Woody herenigd met zijn oude verloren vriendin Bo Peep (stem van Annie Potts) die erg verandert, is sinds Woody haar voor het laatst heeft gezien. Samen met Bo en wat van haar nieuwe vrienden probeert Woody Forky terug te brengen bij Bonnie.

Na de goede afronding van de Toy Story trilogie met het einde van het derde deel uit 2010, was het nieuws van een vierde deel wel even schrikken en wennen voor fans van de serie. Vele dachten dat dit vierde deel alleen een poging zou zijn van de filmstudio om er alleen geld mee te verdienen, want dit is meestal wel het geval als filmstudio's na een trilogie toch weer een vierde of nog meer films proberen toe te voegen aan hun filmserie. Dit was bijvoorbeeld ook het geval bij de Indiana Jones films.
Gelukkig is dit hier niet het geval, want deze vierde film beantwoord de nog onbeantwoorde vragen van de eerste trilogie over at er bijvoorbeeld met het personage van Bo Peep is gebeurd. Ook zoals in de andere Toy Story films bevat deze films weer goede levenslessen wat in deze film vooral gaat over gemiste kansen in het leven en dat verandering in je leven lastig, maar ook goed kan zijn.

Buikspreekpoppen.

Wat ook een beetje terugkeert in dit vierde deel is een licht griezelig aspect, want er zitten buikspreekpoppen in deze film, die voor jonge kinderen wel wat eng kunnen overkomen. Deze popen lopen namelijk op een enge zombie-achtige manier. Ondanks dat deze poppen even voor een korte schrik kunnen zorgen, worden ze verder meer op een komische manier gebruikt en blijft de film zo een mooie familiefilm voor jong en oud.

De animatie kwaliteit van de Disney Pixar animatiestudio is er ook op vooruit gegaan. De achtergronden en omgevingen waar het speelgoed in rondloopt, lijkt net alsof ze in de echte wereld rondlopen. Zo komt de film bij sommige scenes over alsof je naar een live-action film zit te kijken.

Het stem acteerwerk wordt ook weer goed en passend gedaan door de cast. De terugkerende cast uit de voorgaande films doen het weer leuk in hun bekende rollen, maar de meeste hebben helaas niet zo'n grote rol als ze in de andere films hadden. Vooral Tom Hanks, Time Allen en Annie Potts hun personages krijgen de meeste tijd in deze film. In deze film worden ook vele nieuwe personage geïntroduceerd zoals Tony Hale zijn personage Forky. Komedie duo Keegan-Michael Key en Jordan Peele krijgen ook veel tijd in deze film en zetten vele komische momenten neer. Ook actie-acteur Keanu Reeves heeft een rol in deze film als een actiefiguurtje.

Ik geef de film als cijfer een:

Child's Play

Child's Play is een reboot van de gelijknamige film van 1988. Deze reboot is geregisseerd door Lars Klevber, de regisseur van Polaroid.

In de film heeft de jonge moeder Karen Barclay (Aubrey Plaza) een nieuwe moderne Buddi pop

Andy krijgt Chucky.

genaamd Chucky (stem van Mark Hamill) gekocht voor haar zoon Andy (Gabriel Bateman). Deze technische pop kan helpen in het huishouden en ook dienen als een vriend voor Andy.
Als Andy leert dat zijn Buddi pop anders is vergeleken de andere poppen van de serie besluit hij de pop te gebruiken voor zijn eigen vermaak en wordt er zo goede vrienden mee.
Wanneer Andy later leert dat de mensen waar hij een hekel aan heeft zijn aangevallen door een onbekend iemand begint hij Chucky te verdenken, maar niemand gelooft dat een pop mensen kan aanvallen en zo wordt Andy zelf als verdachte gezien.

De originele Child's Play filmserie en bedenkers zijn naast deze film ook nog bezig met hun films. Ze staan verder los van deze nieuwe film. Ondanks dit hebben ze deze reboot in een modern jasje gestopt, waardoor de film goed inspeelt op de actuele technieken en bijbehorende levensstijl van de mensen. Chucky is in deze film namelijk verbonden met het internet en kan voor de personages doen wat hem gevraagd wordt net zoals dat kan met een Smartphone.
Voor fans van de originele Child's Play serie kan dit even wennen zijn en misschien zelfs als wat minder vermakelijk overkomen. Voor mensen die verder niet zoveel met de Chucky filmserie hebben, kan deze nieuwe film wel vermakelijk overkomen. Deze film is ook meer een duistere komedie in plaats van een echte horrorfilm. Chucky zijn slachtoffers worden op een overdreven bloederige manier gedood door de pop, maar vele van deze acties zijn op een wat komische manier naar voren gebracht.

De Chucky pop is in deze film met robotversies en verder met normale poppen in de film gebracht. Zo komen de pop en zijn duistere activiteiten realistisch over. Het enige waar ze CGI voor hebben gebruik, is om Chucky zijn gezicht van verschillende emoties te voorzien. Helaas valt hier wel wat meer terug te zien dat dit met CGI gedaan is in de film.

Het acteerwerk wordt goed gedaan in de film. Aubrey Plaza komt goed en realistisch over als een jonge moeder met financieel problemen, die er toch alles aan doet om er voor haar zoon te zijn. Gabriel Bateman doet het ook goed in de film voor een jonge acteur. In deze film weet hij ook goed de hoofdrol neer te zetten. Samen met Aubrey Plaza heeft hij een leuke chemie en komen ze geloofwaardig over als moeder en zoon. Bij deze film is het ook voor het eerst dat Brad Dourif niet de stem van Chucky inspreekt. Gelukkig hebben ze met Mark Hamill een goede vervangende acteur gecast om de Chucky rol op een duister komische manier net te zetten.

Ik geef de film als cijfer een:

Men in Black: International

Men in Black: International is een spin-off van de Men in Black trilogie. Deze spin-off is geregisseerd door F. Gary Gray, de regisseur van The Italian Job, Straight Outta Compton en Fast & Furious 8.

Op jonge leeftijd heeft Molly (Tessa Thompson) het werk van de geheime organisatie the Men in Black meegemaakt. Niemand gelooft haar verhalen over wat ze gezien heeft en gaat daarom zelf op zoek naar de geheime organisatie.

H en M op hun missie.

Wanneer ze de organisatie eindelijk weet te vinden, wordt ze al snel door de organisatie aangenomen als een agent onder de codenaam M. M wordt zo de nieuwe partner van agent H (Chris Hemsworth). Samen moeten ze het opnemen tegen buitenaardse wezens die van vorm kunnen veranderen. Als een van deze wezens weet te infiltreren bij de Men in Black kunnen H en M niemand meer vertrouwen en moeten ze eigenhandige de wezens zien te stoppen om de aarde veilig te houden en te beschermen tegen deze gevaarlijks buitenaardse wezens.

Vergeleken de originele film en de andere twee films van deze trilogie is deze film wel wat minder of zit net ongeveer op hetzelfde niveau van de tweede Men in Black film. Als je verder niet zo bekend of opgegroeid bent met de Men n Black films kun je waarschijnlijk wat meer van deze film genieten. Voor een betere film kun je wel gewoon beter de originele film van 1997 bekijken.
De originele trilogie is ook hellemaal geregisseerd door Barry Sonnenfeld. Hij wist ondanks het verschil van de drie films toch een soort gelijke sfeer te maken in de films. Bij de nieuwe regisseur F. Gary Gray speelt de spin-off zich op een andere locatie af en heeft zo ook wel een andere sfeer vergeleken de drie voorgaande films.

Het komedie niveau lijkt ook lager te liggen vergeleken de komedie uit de voorgaande trilogie. Dit komt door het voorspelbare script wat de meeste komische momenten al wat weggeven voor dat ze echt aan je getoond worden als kijker. Chris Hemsworth weet zijn rollen vaak komisch over te brengen wat hem is deze film ook weer aardig lukt, maar vergeleken met de komedie die Will Smith wist te brengen met zijn rol in de trilogie valt deze komedie wat tegen. Kumail Nanjiani levert ook wat komedie werk als het buitenaardse wezentje Pawny, maar deze komedie lijkt wat meer bedoelt te zijn voor jongere kijkers.

De effecten zien er ook wat minder uit vergeleken met de origineel trilogie. Bij vele buitenaardse wezens kun je wel terugzien dat ze met CGI in de film zijn geplaatst. Veel van deze buitenaardse wezens doen verder ook weinig bijzonders dan een beetje op de achtergrond aanwezig te zijn. De vijandige gedaante veranderende buitenaardse wezens nemen ook veel een menselijke vorm aan, waardoor deze ook wat simpel en goedkoop overkomen.

Het acteerwerk wordt wel goed gedaan door Chris Hemsworth en Tessa Thompson in de hoofdrollen. Samen hebben ze een goede chemie, maar deze was wel beter in Thor Ragnarok. Grotere sterren zoals Emma Thompson en Liam Neeson hebben een leuke cameo in deze film, maar Deon in deze korte tijd verder ook niets bijzonders. Rebecca Ferguson heeft samen met de andere schurken in de film ook niet echt veel bijzonders te doen. Bij de gedaante veranderende  wezens kun je vaak wel voorspellen welke vorm ze hebben aangenomen. Rebecca Ferguson wordt helaas ook in een dom kostuum gestopt in deze film, waardoor ze ook wat moeilijk serieus te nemen valt.

Ik geef de film als cijfer een:

A Dog's Journey

A Dog's Journey is het vervolg van de film A Dog's Purpose van 2017. Dit vervolg is geregisseerd door Gail Mancuso, de regisseur van verschillende afleveringen van verschillende tv-series zoals Modern Family en 30 Rock.

CJ met Bailey op haar date. 

In de film heeft hond Bailey (stem van Josh Gad) na al zijn reïncarnaties geleerd wat zijn taak is als hond. Deze taak is dat hij er als hond voor zijn baasje moet zijn tijdens de goede en de slechte tijden. Bailey zijn oude baasje Ethan (Dennis Quaid) is inmiddels ouder geworden.
Bailey realiseert zich dat Ethan hem niet echt meer nodig heeft op zijn oude leeftijd en zo probeert hij er nu te zijn voor zijn kleindochter CJ. Bailey wordt nog steeds herboren in een nieuw hondenlichaam als hij sterft. Zo kan hij er nu ook zijn voor CJ tijdens haar leven wat ook is gevuld met mooie, goede tijden en moeilijke, slechte tijden.

Net zoals bij de eerste film is het lastig om te bepalen voor welke kijkers deze film nou precies is bedoeld. In de film krijg je de hond weer een paar keer te zien sterven, zodat hij kan worden herboren in een nieuw hondenlichaam. Dit is niet echt leuk om te zien, maar in de film proberen ze het grappig te maken met komische commentaar van de hond wanneer hij ontwaakt in zijn nieuwe lichaam. Op het sterfmoment van de hond na is de film verder ook gevuld met emotionele duistere momenten zoals depressie, alcoholisme, ziektes en sterftegevallen van honden en wat menselijke personages. Ondanks al deze momenten blijft de hond toch komische commentaar leveren.
De gebeurtenissen zijn zo meer bedoeld voor oudere kijkers, terwijl het commentaar van de hond dan meer voor jongere kijkers is bedoeld.  De film heeft verder ook een sloom tempo wat eigenlijk voor alle kijkers niet leuk is, want zo wordt een duister emotioneel met het komische commentaar ook nog eens op een langzame manier aan je verteld. Zo is deze film net zoals het eerste deel weer niet echt een film die je voor je plezier gaat bekijken.

Het acteerwerk wordt verder wel goed gedaan, maar draagt de film verder niet echt, want sommige personages worden ook door verschillende acteurs gespeeld wanneer de personages uit de film ouder worden. De personages maken ook duistere emotionele momenten mee waarin ze vaak het slachtoffer zijn. De hond lijkt dan hun steun en toeverlaat te zijn, maar doordat hij steeds reïncarneert, voel je als kijker niet echt de band tussen de hond en zijn baasje.

Ik geef de film als cijfer een:

Tolkien

Tolkien is een nieuwe verfilming van een biografie. De film is geregisseerd door Dome Karukoski, de regisseur van Tom of Finland en Lapland Odyssey.

J.R.R. Tolkien      Nicholas Hoult

De film gaat over de biografie van schrijver J.R.R. Tolkien, die de Lord of the Rings en de Hobbit boeken series heeft geschreven. J.R.R. Tolkien wordt in de film gespeeld door Nicholas Hoult.

De film gaat over de jongere jaren van het weeskind J.R.R. Tolkien. Op een kunstzinnige school vindt hij een groep medeschrijvers en kunstenaars. Net zoals hij zijn ze buitenbeentjes. Dit zorgt wel voor een gemeenschappelijke verbinding, waardoor ze gemakkelijk bevriend met elkaar raken en zo hun eigen groep vormen.

Tolkien en Edith.

Later weet Tolkien ook een relatie te beginnen met het meisje Edith Bratt (Lily Collins). Tolkien weet haar te fascineren met zijn fantasierijke kijk op het leven en de verhalen die hij weet te verzinnen. Hun relatie komt op het spel te staan wanneer Tolkien zich heeft aangemeld bij het Engelse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. Tijdens al zijn levensgebeurtenissen probeert Tolkien de gebeurtenissen en zijn fantasie te gebruiken om zo uiteindelijk verhalen te kunnen bedenken. Zo komt hij met de ideeën voor The Lord of the Rings en The Hobbit boeken series.

Deze film wordt niet op en chronologische manier verteld en is zo gevuld met flashbacks. In deze verschillende flashbacks zie je hoe Tolkien ongeveer op bepaalde ideeën is gekomen om te gebruiken in zin latere boeken series. Door het verhaal op deze manier te vertellen, neemt het tempo van de film wel af wanneer ze overschakelen naar een flashback. Voor mensen die bekend zijn met zijn boeken series of de latere verfilmingen van deze series kunnen vaak wel voorspellen van welke objecten, personages of gebeurtenissen je ongeveer het oorsprongsverhaal krijgt te zien. Zo kan deze film verschillend overkomen bij de fans. De een helft kan het interessant vinden om te zien en leren waar de oorsprong van bepaalde dingen uit de boeken en film series vandaan komen. Vele van deze dingen worden wel wat overdreven in beeld gebracht of verder uitgelegd. Dit kan voor de andere helft weer als wat te voorspelbaar overkomen. Deze weten dan wel wat er in de film bedoeld wordt, maar toch kiezen ze in de film ervoor om vele van deze dingen op een langdradige manier uit te leggen voor kijken die misschien dat wat minder bekend zijn met de boeken en film series.

Het acteerwerk wordt wel goed gedaan door de cast. Nicholas Hoult komt goed over als J.R.R. Tolkien. Het is leuk om hem te zien fantaseren en hoe hij verder met de ideeën komt van zijn boekenreeks. Hij brengt het ook goed gepassioneerd over wanneer hij zijn gedachte en plannen voor zijn verhalen deelt met zijn vrienden of zijn vriendin. Lily Collins doet het ook leuk als Edith Bratt. Je kunt de chemie tussen de twee wel terugzien in de film. De andere castleden die de vrienden van Tolkien spelen doen het ook goed in de film, maar niet iedereen krijgt evenveel tijd om in zijn rol goed naar voren te komen. Bij sommige kun je wel een beetje terugzien hoe Tolkien ze later ongeveer in zijn verhalen heeft verwerkt. Zo kommen sommige van de cast wat over als personages uit The Lord of the Rings of The Hobbit films.

Ik geef de film als cijfer een:  

X-Men: Dark Phoenix

X-Men Dark Phoenix is de nieuwste film uit de X-Men filmserie. Deze film is geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Simon Kinberg. Dit is de eerste film die hij heeft geregisseerd en heeft hiervoor deels andere voorgaande X-Men films deels geschreven en geproduceerd.

In de film moeten de X-Men in de ruimte astronauten redden van een zonnevlam. Als Jean Grey (Sophie Turner) tijdens deze missie in aanraking komt met kosmische krachten, absorbeert ze de krachten wat haar in een van de krachtigste mutanten verandert.

Jean wordt Dark Phoenix.

Deze nieuwe krachten weet Jean moeilijk onder controle te houden en veranderen haar in een geheel iemand anders met de naam Dark Phoenix. Door deze transformatie valt het X-Men team uit elkaar. De helft wil Dark Phoenix met Jean vernietigen, terwijl de andere helft Jean juist van de Dark Phoenix willen proberen te scheiden. Jean zelf probeert deze nieuwe krachten en persoonlijkheid de baas te blijven, maar weet door de onbekendheid dit niet voor elkaar te krijgen.

Jean en Vuk

Wanneer ze in contact komt met de buitenaardse mysterieuze Vuk (Jessica Chastain), die beweert bekend te zijn met de Dark Phoenix kracht. Met haar hulp weet Jean beter de controle over Dark Phoenix te krijgen, maar Vuk lijkt verder geen goede bedoelingen voor de mensheid te hebben met de hulp die ze Jean heeft gegeven.

Omdat de Fox filmstudio door Disney is gekocht en zo in de toekomst gebruik kan maken van hun filmserie eigendommen. Zo wisten ze dat dit de laatste X-Men film van hun studio zou gaan worden en helaas valt dit ook terug te zien aan hoe weinig moeite de studio voor deze film heeft gedaan. Zo heeft een beginnende regisseur het regiewerk van deze film gekregen. Simon Kinberg is verder ook de enige die aan het script heeft gewerkt. Bij de andere X-Men films van de serie is het script altijd door meerdere mensen geschreven. Ondanks dat Simon Kinberg ook wat voorgaande scripts van X-Men films heeft geschreven, heeft hij dat bij deze film met minder oog voor detail gedaan. In de voorgaande film X-Men: Apocalypse kon Jean Grey al gebruik maken van de Phoenix krachten, maar in deze film wordt haar pas een manier gegeven dat ze de krachten krijgt en moet leren te beheersen.
Het verhaal is verder ook slecht geschreven en komt al snel als langdradig over. Jean probeert in het begin alleen maar uit te zoeken wat er met haar aan de hand is waar ze pas na een uur in de film vaag antwoord op krijgt. De rest van de X-Men vallen uit elkaar en lijken een politieke discussie te starten over wat ze met Jean en haar nieuwe krachten moeten gaan doen.
De echte actie begint pas ongeveer in de laatste twintig minuten, maar veel van deze scenes zijn wat te bewegelijk gefilmd, waardoor je moeilijk meekrijgt wat er allemaal nou precies gebeurt.
In de film X-Men: The Last Stand van 2006 probeerde ze het Dark Phoenix verhaal ook in de film te gebruiken waar Famke Janssen de rol van Jean Grey en de Phoenix speelde. Bij deze film was onderling ook een wisseling van regisseurs, waardoor de film ook niet zo'n best eindresultaat had, maar hier zat nog wel een soort van verhaal in met interessante gebeurtenissen wat deze nieuwe film mist.

De effecten van deze film zien er ook goedkoop en nep uit. Het lijkt wel alsof de studio hier ook niet te veel geld aan wilde besteden. Zo kun je vaak wel duidelijk de CGI en de green screen terugzien in de film. Omdat er verder ook weinig actie scenes in de film zit, maken de personages ook haast geen gebruik van hun krachten waar de effecten gebruikt voor zouden moeten worden.

Door het mindere script heeft de cast ook weinig om mee te werken. James McAvoy en Sophie Turner proberen nog een beetje wat van hun rollen te maken. Door het verhaal komt James McAvoy zijn personage Professor Charles Xavier wel wat anders over dan dat jet het personage kent uit de andere X-Men films. Acteurs als Michael Fassbender en Jennifer Lawrence zijn pas later toegevoegd aan de rest van de cast, omdat er eerst niet echte ruimte was voor hun personages. Ze komen wel wat over als onnodig toegevoegde personages, omdat ze verder weinig bijzonders toevoegen aan de film. Het is zo wel jammer dat de acteurs die vanaf 2011 aan de X-Men serie zijn begonnen hun rollen op een mindere manier afsluiten.

Ik geef de film als cijfer een:

The Secret Life of Pets 2

The Secret Life of Pets 2 is het vervolg van de eerste The Secret Life of Pets van 2016. Dit vervolg is geregisseerd door Chris Renaud en Yarrow Cheney, die gezamenlijk ook de eerste film hebben geregisseerd.

Max.

Hond Max (stem van Patton Oswalt) is eindelijk gewend aan zijn baasje Katie (stem van Ellie Kemper) haar nieuwe hond Duke (stem van Eric Stonstreet). Nu overkomen hem grotere veranderingen, want Katie is inmiddels aan een relatie begonnen en heeft een zoontje gekregen. Al deze nieuwe dingen in haar leven, vragen veel tijd en aandacht van haar.

Max en Rooster

Wanneer ze op een gezinsuitje gaan naar een boerderij ontmoet Max herdershond Rooster (stem van Harrison Ford), die hem op een harde manier probeert te helpen met het overwinnen van zijn angsten. Thuis moet buurhondje Gidget (stem van Jenny Slate) op Max zijn favoriete hondenspeeltje passen en probeert konijn Snowball (stem van Kevin Hart) een superheld te worden voor de rest van de dieren uit de buurt.

Dit vervolg bevat vele verschillende losstaande verhalen. Zo kijk je eigenlijk naar verschillende verhalen, die niets met elkaar te maken hebben. De scriptschrijvers hadden beter de verhalen onderling met elkaar kunnen verbinden om de film interessanter te houden voor de kijkers. De film voelt nu meer alsof je naar verschillende afleveringen van een tv-serie zit te kijken. Jonge kijkers kunnen zich zo ook moeilijker op de gehele film blijven concentreren. In de eerste film werden de losstaande verhalen onderling nog wel met elkaar verbonden.

De eerste film leek vergeleken met het verhaal ook veel op een mindere versie van de film Toy Story. Met deze tweede film lijkt het alsof ze meerdere ideeën en verhaallijnen van andere animatie films hebben gekopieerd en met wat kleine aanpassingen in de film hebben verwerkt. Zo hebben ze van de films als Monsters, Inc, The Incredibles en zelfs van de live-action dieren film Babe plot elementen op een manier gekopieerd. Zo wil je als oudere toch liever deze betere versie bekijken Same met je gezin en kinderen.

De animatie in de film ziet er wel goed uit, maar is ook niet beter dan in de films waarvan ze verhaallijnen hebben na gemaakt. Zo dit is ook geen echte rede om deze nieuwe film te bekijken.

Het stem acteerwerk wordt wel goed gedaan, maar is verder ook niet echt bijzonder. Patton Oswalt heeft de rol overgenomen van Louis C.K. nadat hij op een verkeerde manier in het nieuwe is gekomen met een wangedrag tegenover verschillende vrouwen. De terugkerende stemacteurs doen verder ook niet veel nieuws met hun rollen Nieuwe castleden zoals Tiffany Haddish en Harrison Ford doen het verder goed maar ook niet op een speciale manier. Dit is alleen voor Harrison Ford zijn eerste acteerwerk in een animatiefilm.

Ik geef de film als cijfer een:

Ma

Ma is een nieuwe thriller geregisseerd door Tate Taylor, de regisseur van The Help en The Girl on the Train.

Maggie vraagt Sue Anne om
drank te kopen.

Maggie (Diana Silvers) is net verhuist naar een klein stadje in Ohio. Om indruk te maken op haar nieuwe vrienden vraagt ze aan een volwassen vrouw genaamd Sue Ann (Octavia Spencer) of ze alcoholistische drank voor ze wil kopen. Maggie en haar vrienden zijn zelf namelijk te jong om legaal alcohol te kunnen kopen. 
Verrassend genoeg wil Sue dit best doen voor Maggie en haar vrienden en stelt vreemd genoeg zelfs voor dat ze bij haar in de kelder mogen feesten. Als ze zich aan haar regels houden en haar ¨Ma¨ noemen mogen ze vaker in haar kelder komen feesten.

Ma feest met de tieners.

Ma haar kelder wordt zo al snel een populaire feestlocatie voor de jeugd, maar Maggie leert dat Ma een duister geheim voor haar en de rest van de tieners verbergt. Zo heeft ze eigenlijk meer kwade bedoelingen voor Maggie en de anderen.

Met deze film spelen ze goed in op hoe eenzaamheid, pesten en minderjarig drinken tot grote gevaren kunnen leiden. Zo speelt de film ook in de actualiteit waar oudere mensen vaker eenzaam zijn en jonger tieners te vroeg aan alcoholistische drankjes beginnen.
Het is dan jammer dat het filmscript van de film wat minder realistisch is geschreven. Er komen namelijk genoeg momenten in de film voor waar de tieners als ze op een realistische slimme manier zouden nadenken of handelen ze eerder van Ma haar duistere acties verlost zouden kunnen raken. Zo kun je als kijker beter niet te veel nadenken over alle situaties die in de film voorkomen. Voor de scriptschrijver is dit ook pas zijn eerste filmscript, hiervoor heeft hij meer scripts geschreven voor verschillende komedie series.

Ondanks dat de film een mindere getailleerd script heeft, weet Octavia Spencer haar rol toch goed neer te zetten. Ze weet haar personage ook goed op verschillende manieren neer te zetten. Zo komt ze de ene scene over als een eenzame dame, terwijl ze in de volgende scene weer als griezelige vrouw overkomt. Zo weet ze de film goed te dragen. Wat betreft de casting hebben ze Maggie en haar moeder die in de film gespeeld wordt door Juliette Lewis goed gecast, want ze komen realistisch door uiterlijk over als moeder en dochter. De verdere cast die de andere tieners spelen, komen door het mindere script verder ook niet bijzonder over. Sommige spelen meer stereotypes die vaker voorkomen in tienerfilms.

Ik geef de film als cijfer een:

Godzilla II:King of the Monsters

Godzilla II: King of the Monsters is het vervolg op de Godzilla film van 2014. Dit vervolg is geregisseerd en deels geschreven door Michael Dougherty, de regisseur van Trick ´r Treat en Krampus.

Emma Russel met haar
dochter Madison.

In de film hebben de mensen na de gebeurtenissen uit de eerste Godzilla film een crypto zoölogische instituut opgericht genaamd
Monarch. Hier doen mensen onderzoek naar wezens zoals Godzilla, om te onderzoeken welke monsters goed of slecht zijn tegenover de mensheid.
Mark Russel (Kyle Chandler) is door een monster die een stad heeft verwoest zijn zoon verloren en heeft liever dat de mensen alle monsters uitroeien. Zijn vrouw Emma (Vera Farmiga) denkt dat de mensheid juist beter kan worden met de hulp van de monsters.

Godzilla vs King Ghidorah.

Zo wordt ze door Jonah Alan (Charles Dance) aangespoord om een nieuw ontdekt monster te ontwaken. Na ontwaking zorgt dit monster voor chaos onder de andere monsters waardoor de balans verstoord wordt. De mensheid moet nu hopen dat Godzilla de strijd tegen dit monster weet te winnen om de balans zo weer recht te zetten en de aarde te beschermen tegen verwoesting en overname door de monsters.

Omdat Godzilla fans veel hebben geklaagd over hoe weinig Godzilla eigenlijk te zien was in de 2014 film hebben ze in deze nieuwe film meer gevuld met momenten waarin Godzilla en andere monster te zien zijn. Gareth Edwards de regisseur van de 2014 Godzilla film wist ondanks dat Godzilla niet veel in de film voorkwam Godzilla toch op een realistische duidelijke manier en op grote in beeld te brengen. Ondanks dat Godzilla en de andere monsters in deze nieuwe film wel meer te zien zijn, heeft Michael Dougherty ze helaas niet altijd even duidelijk in beeld gebracht of de scenes wat te bewegelijk gefilmd. Zo krijg je niet altijd duidelijk mee wat er in elke scenes nou precies gebeurd. Gelukkig zijn er wel wat scenes die wat beter in beeld gebracht zijn, maar de grote monsters bewegen wel in een snel tempo, waardoor de gevechten niet zo realistisch overkomen zoals ze in de eerste film deden of bijvoorbeeld in de eerste Pacific Rim film. Toch hebben ze deze film wel goed weten te vullen met overdreven grote monster gevechten waar je niet te veel bij na moet denken en gewoon van de domme actie moet proberen te genieten.

Gelukkig zien de effecten die zijn gebruikt om de monsters in de film te plaatsen er bij de meeste monsters wel goed of mooi uit. Bij sommige monsters die dan een bijzondere vorm hebben, kun je wel eerder terug zien dat ze met CGI in de film zijn geplaatst. 

Mothra. 

Ondanks dat de monster nu wat meer in de film voorkomen, zijn er ook nog veel scenes met de menselijke personages. Vergeleken met de monsters scenes komen deze wel wat mindere interessant en vermakelijk over, omdat de mensen meer de monsters proberen te bestuderen. Soms moeten ze de slechte monsters een keer aanvallen met wapens, maar deze scenes zijn niet zo vermakelijk als de scenes waarin de monsters tegen elkaar vechten. 
De cast levert wel goed acteerwerk, maar hebben niet echt een script waar ze verder wat bijzonders van weten te maken. Kyle Chandler, Vera Farmiga en Ken Watanabe komen zo wel goed over in de film, maar houden het gewoon bij standaard acteerwerk. Bradley Whitford krijgt wel wat kansen om even grappig over te komen in de film, maar doet verder ook niet echt iets bijzonders. Deze film is voor Millie Bobby Brown wel haar eerste echte bioscoopfilm waarin ze als actrice de kans krijgt om in te acteren. Mensen die meer bekend met haar zijn dankzij haar rol in de tv-serie Stranger Things verwachten misschien wat meer van haar, maar door het script van deze film krijgt ze hier niet echt de kans voor. 

Ik geef de film als cijfer een: