Night Hunter

Night Hunter is een nieuwe thriller geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door David Raymond. Dit is pas de eerste film die hij heeft geregisseerd.

In de film zit de getraumatiseerde politieagent Marshall (Henry Cavill) achter een seriemoordenaar aan. Tijdens zijn zoektocht naar de seriemoordenaar komt hij de oude rechter Cooper (Ben Kingsley) en zijn jonge helper Lara (Eliana Jones) tegen. Cooper probeert op zijn eigen manier voor gerechtigheid te zorgen door criminelen met de harde hand aan te pakken.

Marshall en Rachel

Als ze op de plaats delict een verdachte genaamd Simon (Brendan Fletcher) oppakken, denken ze dat hij samenwerkt met anderen.
Tijdens zijn verhoor met agente Rachel (Alexandra Daddario) raakt ze ervan overtuigd dat Simon aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis lijdt. Terwijl Marshall en Cooper onderzoeken of Simon criminele partners heeft, probeert Rachel te bewijzen dat hij een meervoudige persoonlijkheidsstoornis heeft.

Dat deze film pas de eerste echte film is die David Raymond geregisseerd en geschreven heeft, valt helaas wel aan de film terug te zien. Hij heeft de film namelijk wat te chaotisch in elkaar gezet met drie personages die allemaal hun eigen misdaad theorie proberen te bewijzen aan de rest van de politie. Zo spelen er eigenlijk drie verschillende verhalen door elkaar heen, waardoor de films soms wat onduidelijk valt te volgen. De film is verder ook rommelig in elkaar gezet, want de scenes van de verschillende verhalen lopen chaotisch door elkaar heen.

De film heeft een goede cast met acteurs als Ben Kingsley en Stanley Tucci, maar door het slecht uitgewerkte script van de film kunnen de acteurs er ook niet veel beters van maken. Er wordt bijvoorbeeld niet duidelijk uitgelegd waarom Henry Cavill zijn personage nou getraumatiseerd is. Brendan Fletcher zijn personage zou slim moeten zijn, omdat hij al zijn misdaden voor een lange tijd kon plegen zonder opgepakt te worden, maar op het eind van de film maakt zijn personage ineens vele domme beslissingen die ingaan tegen hoe zijn personage in het begin werd neer gezet.

Ik geef de film als cijfer een:

Angel Has Fallen

Angel Has Fallen in de derde film uit de Has Fallen filmserie. Dit derde deel is geregisseerd door Ric Roman Waugh, de regisseur van Snitch en Shot Caller.

Mike Banning.

In de film is er een aanslag op de Amerikaanse president Allan Trumbull (Morgan Freeman) gepleegd, waardoor hij in een coma is geraakt. Op de president na heeft verder alleen Secret Service agent Mike Banning (Gerard Butler) de aanslag overleeft. Mike wordt hierdoor al snel beschuldigt als de man verantwoordelijk voor de aanslag en de poging tot moord op de president.
Om zijn naam te zuiveren moet Mike het nu opnemen tegen zijn eigen collega's en de FBI tot hij de echte dader achter de aanslag heeft ontmaskerd.

Deze film komt over als een standaard derde film uit een actie filmserie, waar de oudere held van de voorgaande films nu ineens als de schurk van de film wordt gezien. De derde Taken film had bijvoorbeeld ook net zo'n verhaal. Zo komt deze film wat bekend en voorspelbaar over, want de meeste wendingen zie je wel van vooraf aankomen.

Ondanks de gebruikelijkheid zitten er nog wel wat vermakelijke actie momenten in de film. Vele actie scenes zijn wel wat te ingezoomd en bewegelijk gefilmd, waardoor er niet altijd duidelijk terug valt te zien wat er nou precies is gebeurd.
De green screen valt ook vaak terug te zien op de achtergrond van vele scenes. Vele scenes met explosies komen zo niet altijd even realistisch over.

Het acteerwerk wordt wel goed gedaan. Ondanks zijn mindere acteerwerk in zijn laatste films van de afgelopen jaren levert Gerard Butler met deze film gelukkig weer eens goed acteerwerk. Zijn personage is net zoals hijzelf ook oudere geworden en moet met de gevolgen van het oudere worden leren omgaan. Zo is zijn conditie bijvoorbeeld afgenomen vergeleken met zijn jongere jaren. Morgan Freeman heeft meer een cameo in deze film, want zijn personage eindigt al snel voor een lange tijd in een coma. Nick Nolte heeft verder een leuke rol als de vader van Gerard Butler zijn personage. Hij weet voor goede komische en dramatisch momenten te zorgen in de film.

Ik geef de film als cijfer een:

Good Boys

Good Boys is een nieuwe komedie geregisseerd en deels geschreven door Gene Stupnitsky. Dit is pas de eerste film die hij heeft geregisseerd en heeft verder alleen wat afleveringen van de tv-serie The Office geregisseerd.

De drie vrienden doorzoeken
hun ouders spullen. 

In de film wordt de 12-jarig Max (Jacob Tremblay) uitgenodigd voor zijn eerste feestje, maar wanneer hij leert dat het spelletje flesje draaien gespeeld gaat worden op het feestje raakt hij in lichte paniek. Max weet namelijk niet hoe je moet zoenen. Max
vraagt zijn vrienden Thor (Brady Noon) en Lucas (Keith L. Williams) om hulp, maar ze weten ook niet echt hoe je moet zoenen. Hierom besluiten ze de spullen van hun ouders te onderzoeken en later ook het internet te gebruiken. Zo vinden de jongen informatie over het volwassen liefdesleven, maar verder weten ze nog steeds niet hoe ze nou moeten zoenen.

De vrienden gebruiken de drone
van Max zijn vader

De vrienden komen zo met het idee om de drone van Max zijn vader te gebruiken om mensen te bespioneren. In de hoop dat ze zoenende mensen kunnen bespioneren, raakt de drone per ongeluk beschadigt. De drie moeten nu op zoek naar een manier om een nieuwe drone te kunnen kopen, want als Max zijn vader ontdekt wat de drie gedaan hebben, riskeren ze een kans om huisarrest te krijgen en zo het feestje mislopen.

Deze film speelt goed in op het gedrag van jongeren kinderen rond de tijd dat ze net naar de middelbare schol gaan. De personages in deze film praten en gedragen zich echt op een manier zoals vele kinderen tegenwoordig ook doen. Zo kunnen kijkers rond de twaalf of net iets ouder zich goed aan de personages relateren. In de film wordt wel veel gebruik gemaakt van seks en seksobjecten wat wel wennen kan zijn voor sommige van rond de 12 jaar. Zo is het wel beter dat een ouder meegaat met jongeren tijdens het kijken van deze film.
Voor oudere kijkers is de film ook wel vermakelijk om te zien, maar na de zoveelste gebeurtenis kan de film wel wat herhaaldelijk overkomen. Deze film kan voor oudere kijkers ook overkomen als een moderne en jongere versie van de film Superbad.

Het acteerwerk wordt ook goed gedaan in de film. De drie acteurs die de vrienden spelen, komen goed en geloofwaardig over als echte vrienden. Jacob Tremblay levert wel het beste werk in de hoofdrol van de film. Voor Brady Noon en Keith L. Williams kan deze film de film worden waarmee ze verder weten door te breken in de filmwereld. Keith L. Williams weet ook voor vele komische momenten te zorgen in de film. De rest van de cast leveren ook goed en passend acteerwerk samen met de drie vrienden.

Ik geef de film als cijfer een:

Blinded by the Light

Blinded by the Light is een nieuwe muzikale komedie drama geregisseerd en deels geschreven en geproduceerd door Gurinder Chadha, de regisseur van Bend it Like Beckham en What's Cooking.

Javed met zijn passie.

De film speelt zich af in het jaar 1987 en gaat over de Britse tiener Javed (Viveik Kalra). Hij en zijn familie komen uit Pakistan en hierdoor groeit Javed op tijdens een racistische armoedige periode. Zo is Javed wat onzeker over zijn leven en wat hij ermee moet doen.
Wanneer Javed creatieve kanten van de wereld leert kennen dankzij het luisteren van de muziek en teksten van

Javed met zijn nieuwe
vrienden

Bruce Springsteen begint hij ook met het schrijven van creatieve teksten die hij als gedichten uitwerkt. Javed zijn vader vindt dat Javed zijn tijd niet moet verspillen met zijn creatieve ideeën en teksten, want volgens hem kunnen mensen uit Pakistan op deze manier geen geld verdienen. Toch besluit Javed rebels tegen zijn vader in te gaan om zo zijn eigen pad in het leven te vinden. Zo doet hij mee met lessen van een creatieve klas waar hij medeleerlingen
ontmoet die eenzelfde creatieve passie hebben. Zo weet hij nieuwe vrienden te maken en zelfs een relatie te beginnen, maar zijn nieuwe manier van leven gaat in tegen de manier van leven die zijn vader liever bij zijn zoon terugziet. Javed gaat zo in tegen zijn eigen familie en cultuur en moet uiteindelijk kiezen wat hij liever met zijn leven wil gaan doen.

Deze film is geïnspireerd op het leven van journalist Sarfraz Manzoor en zijn passie voor de muziek van Bruce Springsteen. Dit valt goed terug te zien aan hoe het hoofdpersonage van deze film de muziek van Bruce Springsteen net zoals Sarfraz Manzoor ook gebruikt om zijn eigen passie en manier van leven vindt.
Regisseur Gurinder Chadha is verder ook bekend van films waarin het hoofdpersonage opgroeit en zijn eigen passie en manier van leven moet zien te vinden. Als je bekend bent met andere films die ze heeft geregisseerd kan deze film wel al wat bekend overkomen.  De muziek van Bruce Springsteen dat is gebruikt onderscheidt deze film gelukkig wel weer vergeleken met haar andere films. Door het gebruik van de muziek in de films lijkt de film soms ook over te komen als een musical. Helemaal wanneer de personages beginnen mee te zingen en dansen met de muziek in de scenes. De film komt op dit gebied net als het hoofdpersonage wel wat onzeker over, want de ene keer zingen de personages direct mee met de muziek, terwijl ze en andere keer twijfelen en zo na wat regels weer stoppen met meezingen. De songteksten verschijnen ook in de film als Javed aan een lied denkt of zingt.
Naast het hoofdverhaal is de film helaas ook wat gevuld met extra verhaallijnen waarvan veel los lijken te staan van het hoofdverhaal en de film alleen onnodig langer maken. Zo proberen ze op het eind van de film ook het probleem van racisme naar voren te brengen. Dit wordt wat te laat gedaan, want het verhaal rond Javed lijkt namelijk afgelopen te zijn na hij zijn keuzes heeft gemaakt. Toch proberen ze hem weer in twijfel te brengen met deze extra gebeurtenissen.
Een ander probleem voor deze film is dat het ook veel lijkt op de film Yesterday van twee maanden gelden. Een film waar het hoofdpersonage ineens als enige op de wereld zich de nummers van de band The Beatles nog kan herinneren en deze later probeert te claimen om hiermee zelf door te brengen in de muziekwereld.

Het acteerwerk wordt goed gedaan door de cast. Omdat de meeste van de cast die de jongere tieners spelen nog onbekende en beginnende acteurs zijn, is het beste bijzonder dat ze deze film samen met de muziek van Bruce Springsteen goed lopend weten te houden. Bekendere castleden zoals bijvoorbeeld Hayley Atwell spelen meer kleinere rollen die Javed en de andere tieners proberen te helpen met het vinden van hun eigen pad in het leven.

Ik geef de film als cijfer een:

Anna

Anna is een nieuwe actie thriller geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Luc Besson, de regisseur van The Fifth Element, Léon: The Professional en Lucy.

Anna.

In de film wordt Anna Poliatova (Sasha Luss) ontdekt door een modellen scout, waardoor ze weet door te breken in de internationale modewereld. Naast haar schoonheid beschikt Anna ook over unieke krachten en vaardigheden, die haar een van de
meest gevreesde geheime agenten van de wereld maken. Zo moet ze haar vaardigheden gebruiken om criminele uit te schakelen die een bedreiging vormen.  

Bij deze film lijkt het haast wel alsof Luc Besson een remake heeft gemaakt van een van zijn eigen oudere films. Deze film lijkt bijvoorbeeld veel op zijn films Nikita en Léon: The Professional alleen dan in een modern jasje.
Een ander probleem van deze film is dat naast niet origineel het verhaal ook niet op een chronologische manier wordt verteld. Door de vele titelkaarten waarmee wordt aangeven dat er weer een tijdsprong wordt gemaakt in het verhaal naar het verleden, de toekomst of weer naar het nu zorgt ervoor dat het verhaal lastig te volgen blijft. Met de tijdsprongen in het verhaal probeert hij plottwist te maken over uit te leggen, maar door de vele tijdsprongen weet je op het eind niet meer waar bepaalde gebeurtenissen nou precies over gingen.

De actie scenes zijn wel vermakelijk in deze film, maar niet alle actie scenes komen even geloofwaardig over. Sommige actie scenes komen bij haar zo soms wat te geacteerd en gechoreografeerd over. Dit komt omdat deze rol voor Sasha Luss pas haar eerste hoofdrol is in een film. Hiervoor heeft ze alleen nog maar een cameo gehad in Luc Besson zijn film Valerian and the City of a Thousand Planets. Verder heeft Sasha Luss in haar carrière nog niet in films geacteerd en is verder alleen bekend als model uit Rusland.
Beter acteerwerk komt wel van de andere castleden. Luke Evans en Cillian Murphy spelen hun rollen beter, maar door het onduidelijke verhaal is het soms lastig om hun personages en acties goed te kunnen blijven volgen.

Ik geef de film als cijfer een:

47 Meters Down: Uncaged

47 Meters Down: Uncaged is het vervolg van 47 Meters Down uit 2017.  De film is weer geregisseerd en deels geschreven door Johannes Roberts, die ook de eerste film heeft geregisseerd.

De vriendinnen. 

In de film besluiten vier vriendinnen om te gaan duiken in een afgelegen gebied. Hier proberen ze een verzonken Maya-stad te verkennen. Als ze eenmaal bij de verzonken stad zijn veranderd hun ontdekkingsavontuur in een survivaltocht, want rond de verzonken stad bevinden zich blinde albino haaien.

Albino haai.

De meiden moeten nu snel een terugweg zien te vinden in het onderwaterdoolhof voor ze zonder zuurstof komen te zitten of weer in contact komen met de haaien.

Op de titel en de gebeurtenissen na staat deze film verder los van de eerste film. De personages in deze film bevinden zich nu alleen in een grotere ruimte waar haaien een gevaar voor ze zijn. Doordat er nu meerdere personages in de film zitten, is de dreiging dat een van hun aangevallen wordt door een haai ook wat groter. Ondanks deze extra dingen bij dit vervolg komt de film nog wat voorspelbaar over. Verder gebruiken ze de haaien in de film vaak alleen om ineens een luide jump scare te veroorzaken. De film komt zowat over als een mindere onderwater versie van de film The Descent.

Deze film is ook meer belicht dan de eerste 47 Meters Down film. Zo verliest de film wel het claustrofobie gevoel dat de eerste film had, maar zo krijg je als kijker wel iets beter te zien wat er gebeurt. Zo komen de haaien in de film ook wat duidelijker en geloofwaardiger naar voren.

De cast van deze film bestaat wel meer uit onbekende beginnende acteurs wat soms wel terug valt te zien. Omdat de personages verder ook niet echt zijn uitgewerkt in de film geef je als kijker ook niet echt om ze. Wanneer iemand dan door een haai wordt aangevallen, weet je soms niet eens wie het was tot je de vriendinnen weer samen ziet en ziet wie is verdwenen.

Ik geef de film als cijfer een:

Once Upon a Time ... in Hollywood

Once Upon a Time .. in Hollywood is een nieuwe drama komedie geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Quentin Tarantino, de regisseur van Pulp Fiction, Inglourious Basterds en Django Unchained.

Rick Dalton en Cliff Booth.

De film speelt zich af in het jaar 1969 in Los Angeles waar de film en televisie wereld flink aan het veranderen zijn. Tv-ster Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn vaste stuntdubbel Cliff Booth (Brad Pitt) proberen aan het werk te blijven in de veranderende filmindustrie, maar door alle veranderingen is deze wereld niet meer zoals ze het vroeger kende. Zo beginnen ze zich af te vragen of ze misschien te oud beginnen te worden voor het werken in de filmindustrie.


Met deze film lijkt het of Quentin Tarantino de film gemaakt heeft als een eerbetoon aan de vroegere filmindustrie en hoe deze verandert, is en nu nog steeds aan het veranderen is. Zo toont hij bijvoorbeeld beelden met gebeurtenissen die vroeger wel konden, maar tegenwoordig al snel als politiek incorrect worden gevonden.
Tarantino laat met deze film ook zien hoe het maken van films met de tijd is veranderd. Zo heeft hij eigenlijk een film gemaakt waarin een film wordt gemaakt. Zo krijg je scenes te zien waar de personages in een film acteren, maar dan bijvoorbeeld door de regisseur of een eigen gemaakt foutje worden gestopt en dan vervolgens de scenes opnieuw moeten doen.  
Tarantino is ook bekend met het gebruiken van momenten of personages die echt bestaan of bestaan hebben en deze op een fictieve manier te gebruiken in zijn eigen films. Vaak doet hij dit om duistere momenten op een respectvolle manier wat lichter en met wat meer komedie over te brengen. In deze film maakt Tarantino bijvoorbeeld gebruik van het personages Bruce Lee een actie acteur die echt heeft bestaan in Hollywood, die in deze film wordt gespeeld door Mike Moh. Bruce Lee zijn dochter Shannon Lee vindt dat ze haar vader op een te arrogante manier in de film hebben laten overkomen.
De film speelt ook een beetje in op de echt gebeurde Manson Murders gebeurtenissen waar de Manson Family sekte moorden hebben gepleegd waar wat beroemde mensen uit Hollywood slachtoffers van zijn geworden. Tarantino gebruikt dit op een speelse manier wat voor mensen die bekend zijn met de geschiedenis van de Manson Murders, dit wel als wat respectloos over kan komen. Actrice Sharon Tate is echt een slachtoffer geweest van de Manson Family, maar toch heeft Debra Tate de zus van Sharon Tate Margot Robbie die Sharon Tate speelt in deze film juwelen gegeven die echt door Sharon zijn gedragen. Verder heeft ze Tarantino ook geholpen met hoe haar zus in deze film overkomt en heeft het verder haar goedkeuring gegeven.

Door de vele gebeurtenissen en personages in de film kan het tempo van de film soms wel als wat sloom overkomen of de acties en gebeurtenissen van sommige personages als wat onnodig. Margot Robbie als Sharon Tate is zo eigenlijk alleen nodig voor de opbouw van bepaalde komende scenes, maar door de aanpassingen die Tarantino heeft gemaakt, wordt haar personage eigenlijk vaak wat onnodig gebruikt in de film.

De filmsets en de kleding van de cast helpen wel mee met het realistisch overbrengen van de tijden waarin de film zich afspeelt. Door de wisselingen van filmsets en kleding van de cast laat Tarantino ook goed zien hoe de filmindustrie met de tijd is veranderd.

Het acteerwerk wordt ook goed gedaan door de cast. Dit is voor Leonardo DiCaprio weer zijn terugkomst als acteur. Sinds hij in 2015 de Oscar heeft gewonnen voor beste acteur met zijn acteerwerk in de film The Revenant heeft hij als acteur een tijdje niet meer in films gespeeld. Ondanks deze tijdelijke stop levert hij in deze film nog steeds goed acteerwerk als een acteur die zijn hoofd boven water probeert te houden in de veranderende filmindustrie.
Het beste acteerwerk wordt wel geleverd door Brad Pitt die als stuntman wat minder serieus wordt genomen in de veranderende filmindustrie. Zo zorgt hij voor komische momenten waar zijn personage achter de schermen rondloopt op filmsets en veel komische commentaar levert over hoe films nu in deze veranderende filmindustrie worden gemaakt.
Andere grote acteurs van de cast zoals Margot Robbie, Kurt Russell en Al Pacino spelen meer bijrollen. Hun personages proberen Rick Dalton en Cliff Booth te helpen of bekritiseren de twee met de acties die ze maken.

Ik geef de film als cijfer een:

Scary Stories to Tell in the Dark

Scary Stories to Tell in the Dark is een nieuwe horror film geregisseerd door André Øvredal, de regisseur van Trollhunter en The Autopsy of Jane Doe. De film is gebaseerd op de gelijknamige boekenserie van schrijver Alvin Schwartz.

Stella vindt Sarah Bellows boek.

De film spelt zich af in 1968 in het kleine stadje Mill Valley. Tijdens Halloween besluiten een groep bevriende tieners naar het verlaten landhuis van de Bellows familie te gaan. Volgens de legende is de jongste dochter Sarah Bellows (Kathleen Pollard) hier door haar familie mishandelt, waardoor ze enge verhalen begon te vertellen aan bezoekers om ze af te schrikken.
Als Stella (Zoe Margaret Colletti) Sarah haar boek vindt en deze mee neemt, leert ze dat de verhalen uit het boek tot leven beginnen te komen. Stella leert over de vloek van het boek en dat de kwade geest van Sarah Bellows nu verhalen begint te schrijven
om Stella en haar vrienden hun levens in gevaar te brengen. Stella en haar vrienden moeten nu op zoek naar een manier om de vloek te verbreken, voordat ze slachtoffers worden van de monsters van Sarah Bellows haar verhalen.

Met de hulp van Guillermo del Toro als medeschrijver en producer heeft André Øvredal deze film een goede passende sfeer en stemming kunnen geven. De enge verhalen van Sarah Bellows worden op een spannende en interessante manier in de film naar voren gebracht. Zo krijgt je nadat Stella de verhalen heeft gelezen de gebeurtenissen in de volgende scenes te zien. Zo krijg je als kijker de kans om te fantaseren over de komende gebeurtenissen en hoe deze er ongeveer uit gaan zien. Vervolgens krijg je dan de gebeurtenissen van de verhalen.echt te zien in de film.
Het verhaal van deze film heeft wel wat bekende gebeurtenissen die wel eens eerder in andere horror films zijn gebruikt. Als je bekend bent met horror films kan het verhaal van deze film wel als wat bekend overkomen en kun je wel een beetje voorspellen wat er ongeveer gaat gebeuren.

In de film hebben ze ook goede effecten gebruikt om de verhalen en de monsters uit de verhalen in beeld te brengen. De meeste monster zien met poppen, kostuums en make-up in de film geplaatst. Zo komen deze monster op een enge realistische manier over. Een paar monster zijn wel met CGI in de film geplaatst, maar ondanks de mindere belichting in de scenes met de CGI monsters komen deze wel wat minder realistisch over in de film.

De cast van de film bestaat uit meer onbekende acteurs, die meer kleine rollen hebben gespeeld in andere film. Ondanks de onbekendheid van de cast leveren ze toch goed en passend acteerwerk. De acteurs die de vriendengroep spelen, komen realistisch over als vrienden die echt om elkaar geven en elkaar proberen te redden van de verhalen uit het boek van Sarah Bellows.

Ik geef de film als cijfer een:

Dora and the Lost City of Gold

Dora and the Lost City of Gold is een live-action verfilming gebaseerd op de Nickelodeon animatie serie Dora the Explorer. Deze live-action verfilming is geregisseerd door James Bobin, de regisseur van Muppets Most Wanted en Alice Through the Looking Glass.

Dora en haar klasgenoten moeten
mysteries oplossen. 

Dora (Isabela Moner) is samen met haar ouders voor het grootste deel van haar leven bezig geweest met het verkennen van de jungle. Nu Dora voor het eerst naar de middelbare school gaat, moet ze wennen aan deze andere manier van leven.
Wanneer haar ouders plotseling worden vermist, moet Dora samen met bekende vrienden en wat van haar nieuwe klasgenoten op avontuur om te ontdekken wat er met haar ouders is gebeurd.  Hiervoor moeten ze het mysterie achter de verloren stad van goud zien op te lossen.


Dit is een vermakelijke film voor kinderen die bekend zijn met de animatie versie van Dora the Explorer en voor ouders die deze animatie dan samen met hun kinderen hebben gezien. De film is wel leuker voor kinderen, omdat het verhaal dankzij de simpele uitwerking voor volwassen kijkers als wat voorspelbaar of voor de hand liggend kan overkomen. De film komt namelijk wat over als een kinderversie van een Indiana Jones of Tom Raider film. Fans van de animatie kunnen ook bepaalde hints en verwijzingen in deze film terugzien of horen die verwijzen naar de animatie serie.
Voor mensen die niet zo of helemaal niet bekend zijn met de Dora animatie serie kan het even wennen zijn om te begrijpen hou de fictieve wereld van de film te werk gaat.

De effecten van de film zijn ook meer op kinderniveau, want volwassen kijkers kunnen wel eerder terugzien waar CGI of een green screen is gebruikt in de film. Sommige CGI personages zoals Boots Dora haar bevriende aapje of Zwieber de stelende vos komen voor volwassen kijkers niet geloofwaardig over. Voor kinderen die fans zijn van de animatie en bekend zijn met deze personages is het wel leuk om ze in de film terug te zien.

Isabela Moner komt in deze film goed en geloofwaardig over als Dora. Ze lijkt door de kleding en haar uiterlijk ook veel op een live-action versie van Dora. Met haar acteerwerk draagt ze de film voor de jonge kijkers. Ze weet de film ook komische te vullen met haar acties en reactie in de film. Voor oudere kijkers weet Michael Peña even voor wat komische momenten te zorgen, maar omdat zijn personage vermist raakt, verdwijnt hij al snel uit de film. Zo moet je als oudere kijker een film kijken die vooral gevuld is met humor en een verhaal voor jongere kijkers.

Ik geef de film als cijfer een:

Poms

Poms is een nieuwe komedie drama geregisseerd en deels geschreven door Zara Hayes, de regisseur van Clothes to Die For.

Martha en haar cheerleader groep

De film gaat over Martha (Diane Keaton) die het leven in het luxe resort Sun Springs saai begint te vinden op haar oude dag. Martha wil haar jeugdtijd graag herleven en besluit een cheerleaders club te starten voor vrouwen boven de 60.
Zo proberen Martha en de andere dames de wereld te laten zien dat ze op hun oude leeftijd toch nog plezier kunnen hebben als cheerleaders op hun leeftijd.

Deze film heeft een leuk idee over hoe ouderen nog proberen te tonen dat ze op hun eigen manier nog steeds plezier kunnen hebben en maken. Ondanks het leuke idee is de film helaas niet zo goed uitgewerkt en wat te veel gevuld met verschillende aspecten. Naast het hoofdverhaal van de dames en hun cheerleader trainingen is de film ook gevuld met extra verhalen over bijvoorbeeld dat een van de dames financieel wordt, onderdrukt door haar eigen zoon of dat een van de dames kanker heeft, maar dit voor de rest verborgen probeert te houden. De drama en komedie momenten zijn in de film wat slecht naast elkaar gezet waarna bijvoorbeeld een lange leuke tijd van cheerleader training er zomaar ineens uit het niets een duister of minder moment in de film naar voren wordt gebracht. Deze momenten komen dan snel even voorbij om de stemming te veranderen of wat spanning aan de film toe te voegen, maar deze momenten zijn vaak zo ook weer verholpen of verder niet echt duidelijker naar voren gebracht in de film.  

Behalve de minder uitwerking van de film bevat de film wel genoeg komische momenten voor zowel oude als jonge kijkers. Voor oudere kijkers is de komedie wel leuker, omdat de oudere personages voor komische momenten zorgen waar ze reageren of kritiek geven op de jongere personages in de film.

Het acteerwerk wordt ook passend en op een komische manier gedaan door de cast. Ondanks dat er wat bekende oudere actrices deel uitmaken van de cheerleader groep concentreer de film zich voornamelijk op de personages die gespeeld worden door Diane Keaton en Jacki Weaver. Andere actrices van de cast zoals Rhea Perlman en Pam Grier verdwijnen zo wel meer in de achtergrond na hun personages zijn geïntroduceerd in de film en hun komische momenten hebben gehad. Voor jongere kijkers speelt Alisha Boe, die ze waarschijnlijk kennen uit de Netflix serie 13 Reasons Why ook een leuke en passende rol in deze film.  

Ik geef de film als cijfer een:

Midsommar

Midsommar is een nieuwe horror film geregisseerd en geschreven door Ari Aster, de regisseur van Hereditary.

Dani en Christian komen aan
in het Zweedse dorp

In de film besluit Dani (Florence Pugh) na een familietragedie met haar vriendje Christian (Jack Reynor) en zijn vrienden mee te gaan op vakantie naar Zweden om haar tragedie te verwerken en proberen te vergeten.
Ze reizen af naar een afgelegen Zweeds dorpje waar de dorpelingen een midzomerfestival vieren tijdens de dagen waar de zon blijft schijnen. De dorpelingen nodigen hun Amerikaanse gasten uit om mee te doen met hun tradities.
Zo begint de vriendengroep met het vieren van de tradities waar ze eerst vermakelijk eten, dansen en high worden, maar met de dagen worden de tradities van het dorp steeds duisterder en bloederiger.

Deze film komt onduidelijk over, omdat je net zoals de personages in de film niet weet waar de dorpelingen nou precies mee bezig zijn tijdens hun festival. Bij de vele dingen die er in de film gebeuren mis je als kijker een vorm van uitleg. De uitleg die je in de film krijgt, wordt op een te onduidelijk manier overgebracht waardoor je na afloop van de film nog steeds niet alles duidelijk begrijpt. Zo komen sommige momenten eerder komisch over
Een ander probleem van de film is dat het te lang duurt voor de duistere acties beginnen, want het eerste vreemde moment in de film begint pas ongeveer na een uur. Zo begint de film eigenlijk met onduidelijk en ook in een sloom tempo.

Nicolas Cage Wicker Man

Deze film lijkt ook veel op de film The Wicker Man van 1973 en door het gebruik van een beer in de film zelf ook wat als de Nicolas Cage remake van The Wicker Man. In deze films komt een buitenstaander ook in contact met een sekte en hun vreemde gewoontes. Bij deze film kreeg je als kijker alleen wel een duidelijkere uitleg over wat er nou precies in de films gebeurde.

Ondanks het onduidelijke verhaal van de film heeft Ari Aster de film wel op een mooie manier in beeld gebracht. Elke scene is haast helder, omdat de zon in de film nooit ondergaat. Hij maakt ook leuk gebruik van hoe de film eruitzien wanneer de personages high zijn of wanneer ze worden gedrogeerd. De filmsets zijn ook mooi behangen met tekeningen en schilderijen van de tradities van de Zweedse sekte en deze afbeeldingen geven ook een beetje weg wat er ongeveer in de film gaat gebeuren.
Helaas is er ook gebruik gemaakt van mindere effecten, want bij de dode lichamen in de film kun je wel terugzien dat het goedkope neppe poppen zijn zoals ze in oude slasher horror films gebruikte in de jaren tachtig.

Omdat de personages zelf ook niet weten wat er precies gebeurt, komen de acteurs ook wat onduidelijk over in de film. Florence Pugh levert wel goed acteerwerk in het begin na de familietragedie die haar personage meemaakt. Eenmaal in Zweden komt ze samen met de rest van de cast die de Amerikaanse tieners spelen meer verward over. Will Poulter weet voor wat komische momenten te zorgen in de film, maar zijn personage verdwijnt soms en komt dan een tijdje later pas wel terug met nieuwe komische opmerkingen.

Ik geef de film als cijfer een:

Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw

Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw is een spin-off van de Fast & Furious filmserie. De film is geregisseerd door David Leitch, de regisseur van Atomic Blonde en Deadpool 2.

Wanneer de technische cybercrimineel Brixton (Idris Elba) dreigt een gevaarlijk virus te verspreiden

Hobbs en Shaw

over de gehele wereld komt de geheime dienst met het idee om agent Luke Hobbs (Dwayne Johnson) en crimineel Deckard Shaw (Jason Statham) samen te brengen om Brixton zijn plan te stoppen. Tegenpolen Hobbs en Shaw zijn het niet eens met het idee van de geheime dienst en besluiten beide om zelfstandig achter Brixton aan te gaan.
Als de twee elkaar tegenkomen tijdens hun eigen acties om Brixton te stoppen, worden ze toch nog gedwongen om samen te werken. Zo leren de twee dat ze elkaars hulp wel kunnen gebruiken om de wereld te redden van het gevaarlijke virus.

Deze Fast & Furious spin-off is weer net zo'n overdreven en onrealistische film als de laatste films van de Fast & Furious filmserie zelf ook waren. Afgezien hiervan blijft deze film vermakelijke voor fans van de filmserie. Voor mensen die geen fan of niet zo bekend zijn met de filmserie kan de film wel vermakelijk zijn als ze er niet te veel over nadenkt. Als je namelijk wel te veel blijft nadenken tijdens de onlogische gebeurtenissen van de overdreven actie scenes kan je ze misschien wat moeilijker accepteren.

Het verhaal van deze film is verder ook niet zo bijzonder en komt wat over als het verhaal uit een oude James Bond film waar een schurk de wereld bedreigd en de held hem op tijd moet zien te stoppen. Het script en de verdere overdreven actie momenten laten deze film ook lijken op een actie film uit de jaren negentig of tachtig waar acteurs als Sylvester Stallone of Arnold Schwarzenegger dan de buitengewone helden in speelde en de wereld moesten redden van een groot gevaar.

Het acteerwerk wordt ook op een overdreven, maar toch vermakelijke manier gedaan. Dwayne Johnson en Jason Statham spelen leuk samen en tegen elkaar. Op de vermakelijke actie scenes na is het ook leuk om te zien hoe deze twee tegen elkaar in gaan om te laten zien wie er beter is. Ze hebben de film ook vermakelijk gevuld met verwijzingen naar andere films waar de twee hoofdrolspelers in gespeeld hebben. Idris Elba weet ook goed een passende buitensporige schurk in deze film te spelen, waarbij je gewoon terug kunt zien hoeveel plezier hij had bij het acteren in deze film.  

Ik geef de film als cijfer een: